Aireko arkeologia

Grézac-eko (Charente-Maritime, Frantzia) toki protohistorikoaren airetiko argazkia. Frantziako nekropoli handi bat da, hainbat hileta-egitura dituena. "Hilobi-monumentu" horietan hilobiak zeuden, zirkulu-formakoak edo karratuak, hainbat tamainatakoak.

Balzaceko aztarnategi neolitikoaren aireko argazkia, Les Coteaux de Coursac (Charente, Frantzia). Gotorleku baten defentsarako lubanarroen multzo konplexua, Charentek menderatzen duena. Bihurgune, ate eta zanga multzo konplexu horrek, eskualdeko klimari eta basa zerealei esker, finkatu berri zen ehiztari-biltzaileen populazio bat hartzen zuen eremu bat babesten zuen.

Aireko arkeologia, hegazkinez, globoz, satelitez edo dronez lortutako aireko irudiak aztertzen eta interpretatzen dituen arkeologiaren adarra da, balizko aztarnategi arkeologikoak, normalean lurretik ikusten ez direnak, aurkitu edo mugatzeko helburua duena. Lurperatutako aztarnen presentziaren ondorioz hiru aztarna mota atzeman ditzake teknika honek, baldin eta argiztapen eta hezetasun baldintzak ezin hobeak badira argazkiak atera direnen: lur-soruaren mailakatze aldaketak, lurraren kolorea edo laborearen garapena. Aldaketa horiek egitura antropiko zaharrak detekta ditzakete.

Teknika hau erabili da egitura berriak aurkitzeko eta aztarnategi ezagunen eskema orokorrak aztertzeko, adibidez, Iruña Veleian 2024an erabili zen ikerketa tekniketako bat izan zen.^[1]

↑ «Ikerketa baten ondorioz Arabako hiri erromatar baten zirku eta hiri eremu ezezagunak aurkitu dira - prentsa» prentsa.araba.eus (Noiz kontsultatua: 2024-09-08).

[1] «Ikerketa baten ondorioz Arabako hiri erromatar baten zirku eta hiri eremu ezezagunak aurkitu dira - prentsa» prentsa.araba.eus (Noiz kontsultatua: 2024-09-08).

[1]